Deja Moo: The feeling you've heard this bullshit before.

Bir kere ilişkimiz eskisi gibi yürümüyordu ki, her şeyden önce o iyice nazlanmaya, çok daha fazla ilgi istemeye başlamıştı. Durup dururken anlamsız kıskançlıklar, ufak tefek problemler yüzünden çıkan büyük kavgalar, hızıma yetişememe, gereksiz tavırlar, dediğimi yapmamak için özel çabalar, ne olduğu belirsiz ama kadınca ince mesaj kaygıları, ihtiyaçlarıma cevap verememe falan derken canıma tak edeli bayağı bir zaman olmuştu aslında.

Fakat halen çok çekiciydi, ona her baktığımda gördüğüm o ışığı, gerçekten göz kamaştırıcıydı. Nedense ondan kopmaya yeterli cesaretim yoktu ama bu ilişkinin artık bana zarar vermeye başladığını da fark etmiyor değildim. Her gece yattığımda türlü planlar yapıyordum kafamdan. Biran önce yeni birini bulmalı ve yeniden sevmeye çalışmalıydım, acı ama gerçek, alışveriş merkezlerinde/cafelerde falan karşılaştığım diğerleri bir türlü beni cezbedemiyordu, bir şeyleri eksik gibiydi hep. Birinin çok zeki değildi, diğeri ile eğlenemiyordum, kalanların dış görünüşü beni hiç etkilemezken bir sürüsü ise çok yapmacık geliyordu gözüme. Çözüm yoktu sanki, çok sıkılmıştım bu ilişkiden ama aldatmak mesela bir seçenek değildi. Hem aldattığımı falan duysa, aman allahım, herhalde benle ilgili her şeyi bir çırpıda siler atar ve bir daha yüzüme bakmazdı. O zaman ne yapardım ki, çaresiz, tek başıma...

Bir süre daha bu ilişki bu şekilde bir aşağı bir yukarı devam ettikten sonra bir gün aldı beni karşısına, o da anlamış olmalıydı sonunda, "yollarımızı ayırmamız gerekiyor" dedi bana. "Artık senle ben eskisi gibi "biz" değiliz, senin istediklerin/arzuladıklarını ben yapamam, sense benim istediğim o eski çocuk değilsin, değiştin. Beni böyle kabul etmek yerine gün geçtikçe zorluyorsun, yapamayacağımı tahmin ettiğin onlarca şeyi yapmaya zorluyorsun beni ve tahammülsüzsün bir kere. Eskiden ben hazırlanırken saatlerce bekleyen sen beklemekten bile sıkıldın, ben böyleyim ve değişemem/senden de değişmeni isteyemem, iki uygar insan gibi yollarımızı ayıralım, güzel birer anı olarak kalalım birbirimizin hayatında daha fazla yıpratmayalım birbirimizi" dedi. "Bana izin ver ben artık annenin evine geri döneyim, orada yeni bir hayata başlayayım" dedi.

Şaşırmıştım, hatta şok olmuştum, ama doğru kararın bu olduğunu da içten içe biliyordum. Uzun süre beraber yaşadığımız bu ilişkide onu seçtiğim için mutluydum ama aynı zamanda, kendine saygısını hiç kaybetmemişti bir kere, son anına kadar başı dik ve onurluydu.

Bir süre geçti, biz ayrılığa alıştık falan derken bir anda, hiç ummadığım bir anda ben ne olup bittiğini bile anlamadan kendime eski sevgilimden daha ufak tefek ama neredeyse onun kadar alımlı ve güzel, ama kat ve kat hızlı, bir o kadar akıllı, kaprissiz, kıskançlık yapmayan, ihtiyaçlarıma tam olarak cevap verebilen ve en önemlisi beni anlayan yeni bir sevgilim oldu. Halen eski sevgilimin yüzüne baktığımda saçtığı o ışığı arıyor olsam da, biliyorum ki yeni sevgilim ile de en az eskisi kadar mutlu olacağım.

Hayat bazen çok garip...